متاسفانه امروز نیز خبر ازبین رفتن تعدادی از دانش آموزان طی حادثه تصادف در هرمزگان در فضای رسانه ای کشور منتشر شد . در اینگونه موارد مسولین ذیربط تسلیت میگویند ، خانواده های دانش آموزان را گرامی میدارند ، مراسم های مختلف برگزار میشود و هر آنچه پس از درگذشت افراد درچنین سوانحی ممکن است ، انجام می پذیرد . با این همه آیا برای جلوگیری از چنین سوانحی که سالهاست ادامه دار، حفظ جان این نوجوانان و امثال آنها ، برنامه ریزی های مناسب ، آگاهی بخشی های کافی ، زمینه سازی ها و آماده سازیهای لازم صورت میگیرد ، اینکه بعد از فوت برای تکریم متوفی و تسلیت خانواده ها مجدانه تلاش شود امر پسندیده ای است اما آیا برای حفاظت آنها، حراست آنها از بلایای مختلف و توجه لازم به مراقبت از سلامتی این عزیزان به همین نسبت تلاش میشود ، آیا همه سازمانهای مرتبط نهایت تلاششان را برای سالم به مقصد رسیدن آنها انجام داده و انجام میدهند . آیا واقعا میزان تلفات جاده ای ما و میزان از بین رفتن نوجوانان و جوانان ما در مسیر اردوها ، بازدیدها و برنامه های مختلف و غالبا مفید بیش از دیگرکشورها نیست ، آیا وقت آن نرسیده است که جدیت بیشتری برای مراقبت این عزیزان صورت گیرد ؟ برنامه ریزی ها ، آماده سازیها علمی تر ، سالم تر و پگیرانه تر بشود ، بهر تعداد و با هر وسیله ممکن فرزندان و سرمایه های این مرز و بوم جابجا نشوند و تصادفات و واژگونی ها امری عادی تلقی نشود .
قدر مسلم این است که غالب این سفرها مثبت و سازنده است و اکثر مسولین ذیربط تلاش مجدانه دارند اما این واقعیت هم وجود دارد که ما بالاترین امار جاده ای و بیشترین میزان از بین رفتن دانش اموزان در حوادث را در جهان داریم و این وضع به هیچ وجه شایسته کشور ما نیست ، لطمات روحی ، روانی ، مادی ، سرمایه ای ، خانوادگی و . بسیاری جنبه های دیگر این قبیل خسارت ها به هیچ وجه قابل جبران نیست .باید فکری اساسی بشود و جدیتی دوچندان در اینگونه سفرها و جابجایی ها صورت گیرد.
امید آخر ما
مرا هماره به لطف ات نگاه داری کن
غریب مانده ام اینجا بیا و یاری کن
مباد لحظه ای از فکر تو شوم غافل
بیا به فصل خزانم تو نوبهاری کن
کویر خشک سراسر فراگرفته مرا
چو چشمه ابدی آی و آبیاری کن
اسیر ظلمت و تاریکی فراگیرم
برای شب زدگان هم ستاره ساری کن
امید فضل تو امیدواریم تنهاست
بیا تشعع نور در سپهر جاری کن
چه خوب شد که تو هستی امید آخرما
بیا جهان پر آشوب ز ظلم عاری کن
نیمه شعبان ۱۴۳۸
امروز دوازده اردیبهشت و روز معلم است . خوشبختانه فکر خوب تعیین روز ی بنام معلم باعث شده است که علاوه بر دانش آموزان و دانشجویان مشغول به تحصیل ، خیلی از ما که ازآن دوران فاصله گرفته ایم حد اقل سالی یکبار هم شده به یاد معلمان و استادان گذشته مان و روزهای تلاش و تحرک و پویایی خود بیافتم .
--امروز چند پیام تبریک داشتم از چند دانش آموز قدیمی سالهای ۱۳۶۰ و ۱۳۶۱ دبیرستان سلمان فارسی ( آنزمان در منطقه هفده تهران ) ، یکی دو دانشجو از سال ۱۳۶۶ دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران ،دانشجویانی از سالهای ۱۳۷۴ و ۱۳۷۵ رشته روابط عمومی و ارتباطات دانشگاه آزاد تهران و بالاخره دانشجویانی از سالهای اخیر دانشکده خبر که حقیقتا از دریافت آنها بسیار خرسند شدم ، نه فقط برای خودم بلکه برای وجود این حس مثبت و همت در بسیاری از دوستان که برای جامعه ای که در ان زندگی میکنیم بسیار سازنده و امیدوار کننده است . امیدوارم همه ما همواره به یاد استادان و معلمان خوب و سخت کوش کشورمان باشیم و با حفظ احترام و کرامت آنها ، تلاششان رادر مسیر پرورش جوانان نام آور و موفق این مرز و بوم و ساختن ایرانی اباد و آزاد موثر و سازنده سازیم.
مناسب دیدم در اینجا با شعر ایرج میرزا از معلم و استاد یاد کنم ،
یاد نیکان و پاکان این دیار همواره پایدا ر و عزت و احترامشان همیشه برقرار باد
گفت استاد مبر درس از یاد
یاد باد آن چه مرا گفت استاد
یاد باد آنکه مرا یاد آموخت
آدمی نان خورد از دولت یاد
هیچ یادم نرود این معنی
که مرا مادر من نادان زاد
پدرم نیز چو استادم دید
گشت از تربیت من آزاد
پس مرا منت از استاد بود
که به تعلیم من استاد استاد
هرچه می دانست آموخت مرا
غیر یک اصل که ناگفته نهاد
قدر استاد نکو دانستن
حیف استاد به من یاد نداد