به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد
خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای
بدون تردید فردوسی در بین شاعران پارسی گو بیشترین سهم را در پاسداشت زبان فارسی و تحکیم هویت ملی ایران و ایرانیان داشته است . ابوالقاسم فردوسی زمانی به سرودن شعر و نگاشتن شاهنامه پرداخت که جامعه آنزمان ایران نیاز شدیدی به بازنگری زبان فارسی و ترویج مجدد این زبان در بین آحاد جامعه ایرانی داشت . شاید امروز با در اختیار داشتن انواع و اقسام وسایل ارتباطی و رسانه های متنوع یاد آوری اهمیت و جایگاه شاهنامه برای نسل حاضر قدری ثقیل باشد ولی وقتی تاثیر گذاری قرنها حضور شاهنامه و شاهنامه خوانی درمحافل و مجالس جمعی ، خانوادگی و مراسم پهلوانی را مرور میکنیم درقرنهای متوالی و در شرایطی که هیچ امکان فراگیر ارتباطی یا وسیله سرگرم کننده فرهنگی و شیوه آموزش موثر جمعی وجود نداشت قدر و قیمت بی بدیل شاهکار فردوسی یعنی شاهنامه مشخص میشود .
فردوسی در قرن چهارم ه ش با وجود رونق زبان عربی با نگاشتن شاهنامه و بکار گیری واژگان اصیل فارسی و کمترین کاربرد واژه های عربی یکی از شاهکارهای زبان و ادب فارسی بلکه یکی از آثار کم نظیر در ادبیات جهانی را خلق کرد و تحولی شگرف در معرفی زبان ، فرهنگ و ادب ایرانی به جهانیان بوجود آورد .شاهنامه اینک به زبان های متعددبرگردانده شده و طی یک ونیم قرن اخیر چندین بار به زبان انگلیسی ترجمه شده است .زنده کردن یادمان های تاریخی ، پرورش روح سلحشوری و ترویج آداب پهلوانی بعنوان بخشی از اخلاق و آداب زندگی ایرانیان از خدمات بزرگ فردوسی شاعر میهن خواه ، باورمند به خرد و دانش و پاک زبان است .
ندانی که ایران نشست من است جهان سربسر زیر دست من است
هنر نزد ایرانیان است و بس ندادند شیر ژیان را بکس
همه یکدلانند یزدان شناس به نیکی ندارند از بد هراس
دریغ است ایران که ویران شود کنام پلنگان و شیران شود
چو ایران نباشد تن من مباد در این بوم و بر زنده یک تن مباد