دُرج

وب نوشت سعید فانیان

دُرج

وب نوشت سعید فانیان

انتخابات و رسانه ها

    این روزها شاهد جنب و جوش عظیمی در بعد تبلیفات انتخاباتی ، گفتکوها، مناظره ها و اطلاع رسانی های متعدد و متنوع در باره انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری اسلامی ایران هستیم . سهم فضای مجازی در این انتخابات بسیار است و می توان گفت هر دوره ای این سهم نسبت به دوره قبل بیشتر میشود .در یک نگاه کلی به عملکرد رسانه های کشور طی یکماه اخیر یعنی روزهای اوج فعالیت رسانه ها در باره انتخابات  چند مورد قابل مشاهده و چند نکته قابل بیان است .

 --- حجم بالایی از انتخابات دوازدهمین دوره ریاست جمهوری بر عهده  انواع رسانه هاست  این سهم بنظر میرسد نسبت به گذشته در حال افزایش است .

---سهم رسانه ملی در ( حجم ) پخش و انعکاس دیدگاه  کاندیداها  البته به روش خودسهم قابل توجهی بوده است .بنحوی که برخی از کاندیداهای فرعی  نیازی به تبلیغات شهری و بیلبرد و تراکت و . . . ندیدند و به هرشکلی در برابر سوال مجری مطالب مورد نظر خود را ارایه دادند نه الزاما پاسخ  سوالات را

--- گرچه مناظره ها نقش و سهم  خوبی در بیان دیدگاه  نامزدها داشته است ولی  این به هیچ وجه نشاندهنده کارآمدی و    تخصص متفاوت  صدا و سیما در موضوع مناظره نیست ، نقش رسانه در مناظره  زمانی جدی و تعیین کننده است که مجری سوالات مشابه و واحدی از کاندیداها بپرسد و کاندیداها در برابر سوالات واحد پاسخ خودشان را بدهند تا تفاوتها مشخص شود  همچنین  از کاندیداها سوال های مستقیم و واقعی مردم را بپرسند و تا مجری  پاسخ لازم را  دریافت نکرده    بحث را رها نکند ،  روشی که به هیچ وجه با حرکت و برنامه ریزی صدا و سیما همخوانی و مشابهت نداشت .

 ---  بیشترین سهم اطلاع رسانی و داده های انتشار یافته توسط  رسانه ها بویژه خبرگزاریها و گروه های تلگرامی و دیگر حوزه های فضای مجازی صرف تخریب و ضد تبلیغ و علیه رقیب انتخاباتی شده است تا توضیح و تبیین برنامه های  کاندیدای مورد نظر ، از حجم اینگونه مطالب اینگونه بر می آید که در این دور انتخابات میزان تبلیغات منفی و مخالف  از دوره های قبل بیشتر بوده است . شاید بنظر اید که این حجم بیشتر در فضای مجازی گسترش یافته است ولی باید گفت سایر رسانه ها علی الخصوص خبرگزاریها در این دوره  برحجم افشاگریها و تخریب  کاندیدای مقابل یا رقیب افزوده اند.

امید آخر ما

                                                     امید آخر ما    

    مرا  هماره به لطف ات نگاه داری کن                   

                     غریب مانده ام اینجا بیا و یاری کن   

   مباد لحظه ای از فکر تو شوم غافل                 

                          بیا به فصل خزانم تو نوبهاری کن  

    کویر خشک سراسر فراگرفته مرا              

                              چو چشمه ابدی آی و آبیاری کن  

      اسیر ظلمت و تاریکی فراگیرم                

                  برای شب زدگان هم ستاره ساری کن  

    امید فضل تو امیدواریم تنهاست                 

                              بیا تشعع نور در سپهر جاری کن      

    چه خوب شد که تو هستی امید آخرما           

                             بیا جهان پر آشوب ز ظلم عاری کن  

                      نیمه شعبان ۱۴۳۸

قدر استاد نکو دانستن

 امروز  دوازده  اردیبهشت و روز معلم است . خوشبختانه فکر خوب  تعیین  روز ی بنام معلم باعث شده است  که علاوه بر دانش آموزان و دانشجویان مشغول به تحصیل ، خیلی از ما  که ازآن دوران فاصله گرفته ایم  حد اقل سالی یکبار هم شده به یاد معلمان و استادان گذشته  مان  و روزهای تلاش و تحرک و پویایی خود بیافتم  .

  --امروز چند پیام تبریک داشتم از چند دانش آموز قدیمی سالهای ۱۳۶۰ و ۱۳۶۱ دبیرستان سلمان فارسی ( آنزمان در منطقه هفده تهران  ) ، یکی دو دانشجو از سال ۱۳۶۶ دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران ،دانشجویانی از سالهای ۱۳۷۴ و ۱۳۷۵  رشته روابط عمومی و ارتباطات دانشگاه آزاد تهران و بالاخره دانشجویانی از سالهای اخیر دانشکده خبر که حقیقتا  از دریافت آنها  بسیار خرسند شدم ، نه فقط برای خودم بلکه برای وجود این حس مثبت و همت در بسیاری از دوستان که برای جامعه ای که در ان زندگی میکنیم بسیار سازنده و امیدوار کننده است . امیدوارم  همه ما همواره به یاد استادان و معلمان خوب و سخت کوش کشورمان باشیم و با حفظ احترام و کرامت آنها ، تلاششان  رادر مسیر پرورش جوانان نام آور  و موفق این مرز و بوم و ساختن ایرانی اباد و آزاد موثر و سازنده سازیم. 

       مناسب دیدم در اینجا با شعر ایرج میرزا از معلم و استاد یاد کنم ،

 یاد نیکان و پاکان این دیار همواره پایدا ر و عزت و احترامشان همیشه  برقرار   باد

                                   گفت   استاد مبر  درس  از  یاد                 

                     یاد  باد  آن  چه  مرا  گفت  استاد  

                                   یاد  باد  آنکه  مرا  یاد  آموخت                 

                                           آدمی  نان  خورد  از  دولت  یاد   

                           هیچ   یادم  نرود  این  معنی                          

                                             که  مرا  مادر  من  نادان  زاد  

                        پدرم نیز چو استادم دید                     

                                                گشت   از   تربیت   من   آزاد

                        پس مرا منت  از استاد  بود                            

                                           که  به  تعلیم  من  استاد  استاد 

                            هرچه می دانست آموخت مرا        

                                                  غیر یک اصل که ناگفته نهاد 

                          قدر  استاد نکو  دانستن                    

                                                     حیف استاد به من یاد نداد