وزارت ورزش و جوانان بر خلاف نام فراگیر جوان که باید بیشتر از نیمی از مردمان کشور ما را در برگیرد یا ورزش که می تواند موضوع مورد توجه و مرتبط با اکثریت قاطع مردم باشد به هیچ وجه تاثیرگذاری در خور نام خود ندارد .موضوعاتی مانند بودجه ، عقب ماندگی های تاریخی و وسیع و متنوع بودن نیازها و درخواستهای دو حوزه ورزش و بویژه جوانان همه می تواند از عوامل و مشکلات تاثیر گذار بر ناکارامدی این وزارتخانه باشد ولی این همه مسئله نیست .
وزیر حضور قوی و سازنده در مسائل مرتبط با جوانان کشور یا حتی ورزش ندارد ، برنامه ریزیهای شفافی برای آینده ندارند و حضور وزارتخانه در حوزه ورزش کم رنک و در حوزه جوانان تقریبا بی رنگ است . وزارتخانه پس از بحث و بررسیهای طولانی در خصوصی سازی بعضی باشگاه ها به هیچ نتیجه ای نمیرسد یا در مواردی حتی دراعزام یکی از معاونان یا دیگر مسئولان خود به استقبال ورزشکاران افتخار آفرین کوتاهی میکند، این دیگر به امکانات برنمیگردد . اینگونه موارد به داشتن حساسیت ، برنامه ریزی و توجه برمیگردد . وزیر چهره آرام و بدون حاشیه یا کم حاشیه ای دارد که قابل احترام است البته این شرط لازم موفقیت است اما کافی نیست . با اینحال وزارتخانه ای که با جوانانی پر شور و پر انرژی سرو کار دارد وزیری فعال تر و متحرک تر و مدیران و مشاورانی کارآمدتر می طلبد .
شاید از ابتدا ادغام دو سازمان تربیت بدنی و سازمان ملی جوانان ( 1389 )توسط مجلس نهم با مطالعه و پختگی کامل صورت نگرفته است
و شاید اگر اولین یا دومین کاندیدای معرفی شده رییس جمهور به مجلس برای وزارت ورزش و جوانان موفق به کسب رای اعتماد می شدند کارنامه ای بهتر از این داشتند . هرچه هست ساختار ، مدیریت و بودجه فعلی وزارت ورزش و جوانان در مجموع به هیچ وجه تاثیرگذار و پیشبرنده اهداف عالی این حوزه نیستند . نهادها و مسولان ذیربط در کشور باید برای این حوزه عظیم ، مهم و تاثیرگذار بیش از این ها اهمیت و اعتبار قائل شوند .
تعیین روز شعر و ادب فازسی و تلفیق آن با بزرگداشت استاد شهریار کار ارزنده و مناسبتی ارزشمند است . البته شخصا قرار دادن سالروز تولد مشاهیر را به عنوان روز های مشخص فرهنگی ، ادبی و هنری بیشتر می پسندم . البته انتخاب شهریار را که با ویژگی های شخصیتی و امتیازات فراوانی همراه است کاملا می پسندم .
شهریار شاعر فارسی گوی خوش ذوق و متبحری است که در تبریز و خانواده آذری زبان بزرگ میشود . هم به زبان و فرهنگ مادری عضق می ورزد و با سرودن منظومه "حیدر بابا " دین خود را به محله و خانواده و فضای تربیتی خود ادا میکند . هم ایران خواه و طرفدار سرسخت یکپارچگی و مجد و عظمت ایران است . شهریار میگوید :
درد دل را بازبان دل بیان کردی ولی کیست اهل دل که باشد آشنا با آن زبان
لیکن اینها دشمنان کردند از ایران مرنج دوست را قربانی دشمن نشاید کرد هان
تو همایون مهد زرتشتی و فرزندان تو پور ایرانند و پاک آیین نژاد آریان
شعر معرو ف شهریار در وصف امام علی ( ع ) بدون تردید از معروفترین شعرهای زبان فارسی در مورد حضرت علی ( ع ) است . این شعر
( علی ای همای رحمت ) نقش بسیار مهمی در معرفی شهریار و معروف شدن وی در بین عامه مردم داشته است .
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را
دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
به خدا که در دو عالم اثر از فنا نباشد چو علی گرفته باشد سرچشمه بقا را
و شعر آمدی جانم به قربانتولی حالا چرا ؟
قصه عشق و دلداگی و شوریدگی استاد شهریار را حکایت کرد ، ترانه شد و فیلم و سریال :
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟ بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا ؟
نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر میخواستی حالا چرا
عمر ما را فرصت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز میهمان توام فردا چرا
مرحوم شهریار در شهریور سال 1367 درگذشت . او درسالهای پایانی عمر خود هم انقلاب را درک کرد و از آن حمایت کرد .
همچنین نظاره گر جنگ ایران و عراق بود و شعرهای زیادی در تکریم و بزرگداشت رزمندگان و دافاع از میهن و هویت ایرانی اسلامی مان
سرود :
به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک
چو لاله در چمن امد به پرچمی خونین شهید عشق جرا خود کفن نسازد چاک
سری به خاک فرو برده ام به داغ جگر بدان امید که آلاله بردمم از خاک
در جامعه ما هر روزموضوعات بسیاری در رسانه های متعدد مطرح میشوند . در دو سه ساله اخیر بار اصلی امواج خبری ، اطلاع رسانی ، تبلیغ و تکذیب و فضا سازیهای سیاسی ، اجتماعی بر عهده رسانه های مجازی بوده است . این روند روبه توسعه و اهمیت فضای مجازی روبه افزایش است . معنی این توسعه و ترویج کاسته شدن ازسهم و مرجعیت رسانه های رسمی بویژه شبکه های رادیو تلویزیونی در کشوراست .
البته روندی که ذکرشد طی چند سال اخیر در بعد جهانی محسوس و ملموس بوده است و برای همین در جوامع مختلف برنامه ریزیها برای استفاده از توان این امکان صورت گرفته است . متاسفانه در کشور ما مسیر پذیرش و طی مراحل قبول یک پدیده جدید مسیری طولانی است. ابتدا زمان زیادی برای نادیده گرفتن برخی واقعیات ها و بعضی پدیده ها، احیانا ممانعت و مقابله و سپس پذیرش محدود و دست آخر پذیرفتن کامل پدیده و برنامه ریزی کردن برای استفاده از امکانات فناوریها و شیوه های جدید صرف میشود . هرچه هست بایدبپذیریم که نقش رسانه های رسمی و قدیمی تر در حال دگرگونی است و سهم رسانه های نوین در حال افزایش است و لازم است جدی تر با این امکانات جدید برخورد کنیم و سهمی جدی برای پیشبرد مفاهیم فرهنگی ، هنری و آگاه سازی مردم را بر عهده این رسانه ها تعریف کنیم و البته لوازم بهردهی آنها را نیزفراهم سازیم .