یکی از جلوه های مثبت فرهنگی ما ایرانیان که همواره مورد تو جه و تقدیر خارجی ها قرار گرفته است رسم مهمان نوازی و تعارف های طبیعی ماست . مهمان نوازی خصلت همیشگی ایرانیان بوده و خوشبختانه همچنان هست . از سفرنامه مارکوپولو به ایران تا یادداشت ها و گزارش های جهانگردان خارجی این سالها که به ایران امده اند همواره از خونگرمی ، مردمداری و میهمان نوازی ایرانیان از هر قوم و منطقه کشور تعریف و تقدیر کرده اند و امیدواریم همچنان این رسوم ارزشمند به قوت خود باقی بمانند . اما در کنار این تعارفات و احترام ها به یکدیگر ،قبول و باور تعارفات نابجا در حوزه های غیر مرتبط نا زیبا و هزینه بردار است و لازم است در این رسم تجدید نظر کنیم . اولا تعارف کننده هر تعارفی را از هر کسی بعمل نیاورد ،ثانیا هرکسی هر تعارف غیر مرتبطی را جدی نگیرد و نپذیرد . مثلا اینکه از فرد یا افرادی غیر مرتبط در مراسمی یا جمعی تخصصی برای سخنرانی دعوت میشود با اصرار که چند کلمه ای هم شما بفرمایید .در همین ارتباط خاطره کوتاهی را یکی از دوستان تعریف میکرد گه گویاست :چند سال پیش در مراسم افتتاح و بهره برداری از پست جدید برق در یکی از شهرها مراسمی بود امام جمعه موقت هم حضور داشت . قبل از اینکه مدیر طرح گزارش بدهد، مسول مراسم بدون مقدمه از امام جمعه خواست تا سخنرانی کوتاهی داشته باشد وی نمی پذیرفت انقدر اصرار کردند که بالاخره رفت کنار میز خطابه و پای میکروفن و گفت از من به اصرار خواستند چند کلامی صحبت کنم من تخصصی در برق ندارم از کسانی که اینکار را اماده کرده اند تشکر میکنم در مورد برق هم باید بگویم چیز خوبی است نعمت بزرگی است و این جمله برق چیز خیلی خوبی است را با مکث و فاصله چندین بار تکرار کرد و نشست . این سخنران قطعا از افراد محترم وبا ملاحظه بوده ، شما فکر کنید انهایی که این تعارفات را جدی میگیرند و بر خود تکلیف میدانند که بدون داشتن تخصص حتما در حوزه تخصصی صحبت کنند چه عکس العملی را باعث میشوند .
شاید بهترین جلوه ( به لحاظ مثال ) از پذیرش نابجای تعارف ، صف بستن عده زیادی از مسولین برای کلنگ زنی در مراسم رسمی یا از آن نا منظم تر و نازیباتر صف بستن عده ای،( گاهی بیش از ده نفر )برای اهدای جایزه به یک یا چند نفر است ، تصاویری که هر روز در رسانه های تصویری ما منعکس میشوند. بیچاره کسیکه هدیه یا تقدیر نامه دریافت میکند باید از صف ده ، دوازده نفری عبور کند تا تقدیرنامه یا هدیه خود را دریافت کند . برگزارکنندگان هم به زعم خود نمیتوانند از تعداد افراد این صف بکاهند چون دلخور میشوند .آخه همه رییسیم و متوقع ، این از ویژگی مختص ما است وگرنه در سایر کشورها معمولا یک یا حداکثر دو نفر مسول یا مرتبط عهده دار اهدای جایزه اند .
روز پنجشنبه ۳۰ دیماه ۱۳۹۵ زمانی که حادثه آتش سوزی و بدنبال آن فرو ریزی ساختمان تجاری قدیمی و معروف پلاسکو فرو ریخت روزنامه های صبح ( شامل اکثریت روزنامه ها ) منتشر شده بودند ،بنابراین شبکه های مختلف صدا و سیما میدان دار پخش و انتشار لحظه ای خبرهای این واقعه شدند . البته سایت های خبری و خبرکزاریها نیز با استقرار تیم های خبری خود در محل حادثه تلاش زیادی برای انعکاس خبرها بعمل آوردند .
در این میان شبکه خبر از اول تا آخر ، ساعت ها برنامه زنده ، گزارش های متنوع ، گفتگو با کارشناسان و . . . از موضوع و غالبا ازمحل ساختمان فرو ریخته پلاسکو پخش کرد نه بیست و چهار یا چهل و هشت ساعت
نکته قابل بحث این است که با همه بزرگی فاجعه فرو ریزی ساختمان پلاسکو و شهادت تعدادی از آتشنشان و کسبه محل آیا لازم است بصورت مستقیم ساعت ها طی روزهای زیاد و تمام وقت بصورت مدالیوم و قاب کوچک کنار صفحه پخش شبکه، صحنه چند دستگاه ماشین در حال کار و آواربرداری نشان داده شود . اصولا در این حجم مستقیم رفتن صحنه آواربدون ارایه تمامی ابعاد کار و تحولات چه فایده ای میتواند داشته باشد .و ایا اصولا لازم است این شیوه اطلاع رسانی که ناخودآگاه بیشتر مدیران و مسولان ذیربط و در بسیاری از موارد بی ربط با حادثه در یک رقابت برای حضور در صحنه و احتمالا بهره برداریهای سیاسی مانور حضور بدهند تا از قافله عقب نیافتند و همه پخش شوند . جالب توجه این است که برخی از این مسولان می بایست نسبت به رخداد پیش امده پاسخگو باشند و نه بازدید کننده ، اما پخش مستمر این امکان را برای مانور فراهم نموده است
از آنچه گفته شد اگر بگذریم ، فرض بگیریم خدای نکرده در همین اوضاع و احوال در گوشه ای دیگر از شهر نظیر این حادثه باز هم پیش بیاید ، فرضی که با گزارش هایی که این روزها از میزان ساختمانهای فرسوده و در معرض خطر داده میشود چندان در ان مناقشه ای نیست . آیا در اینصورت باید دو گوشه تصویر در حال پخش دو تصویر آوار برداری برای یک هفته یا بیشتر نشان داده شود و در اینصورت اینگونه عمل کرد پخش خبر، یعنی انجام بهینه اطلاع رسانی ؟