روز پنجشنبه ۳۰ دیماه ۱۳۹۵ زمانی که حادثه آتش سوزی و بدنبال آن فرو ریزی ساختمان تجاری قدیمی و معروف پلاسکو فرو ریخت روزنامه های صبح ( شامل اکثریت روزنامه ها ) منتشر شده بودند ،بنابراین شبکه های مختلف صدا و سیما میدان دار پخش و انتشار لحظه ای خبرهای این واقعه شدند . البته سایت های خبری و خبرکزاریها نیز با استقرار تیم های خبری خود در محل حادثه تلاش زیادی برای انعکاس خبرها بعمل آوردند .
در این میان شبکه خبر از اول تا آخر ، ساعت ها برنامه زنده ، گزارش های متنوع ، گفتگو با کارشناسان و . . . از موضوع و غالبا ازمحل ساختمان فرو ریخته پلاسکو پخش کرد نه بیست و چهار یا چهل و هشت ساعت
نکته قابل بحث این است که با همه بزرگی فاجعه فرو ریزی ساختمان پلاسکو و شهادت تعدادی از آتشنشان و کسبه محل آیا لازم است بصورت مستقیم ساعت ها طی روزهای زیاد و تمام وقت بصورت مدالیوم و قاب کوچک کنار صفحه پخش شبکه، صحنه چند دستگاه ماشین در حال کار و آواربرداری نشان داده شود . اصولا در این حجم مستقیم رفتن صحنه آواربدون ارایه تمامی ابعاد کار و تحولات چه فایده ای میتواند داشته باشد .و ایا اصولا لازم است این شیوه اطلاع رسانی که ناخودآگاه بیشتر مدیران و مسولان ذیربط و در بسیاری از موارد بی ربط با حادثه در یک رقابت برای حضور در صحنه و احتمالا بهره برداریهای سیاسی مانور حضور بدهند تا از قافله عقب نیافتند و همه پخش شوند . جالب توجه این است که برخی از این مسولان می بایست نسبت به رخداد پیش امده پاسخگو باشند و نه بازدید کننده ، اما پخش مستمر این امکان را برای مانور فراهم نموده است
از آنچه گفته شد اگر بگذریم ، فرض بگیریم خدای نکرده در همین اوضاع و احوال در گوشه ای دیگر از شهر نظیر این حادثه باز هم پیش بیاید ، فرضی که با گزارش هایی که این روزها از میزان ساختمانهای فرسوده و در معرض خطر داده میشود چندان در ان مناقشه ای نیست . آیا در اینصورت باید دو گوشه تصویر در حال پخش دو تصویر آوار برداری برای یک هفته یا بیشتر نشان داده شود و در اینصورت اینگونه عمل کرد پخش خبر، یعنی انجام بهینه اطلاع رسانی ؟