مشکلات کلان ، کلان شهرهایی چون تهران ، اصفهان ، مشهد ، تبریز و سایر شهرهای بزرگ کشور را همه میدانند، آلودگی هوا ، مشکل ترافیک ، کمبود زیرساخت های شهر ، حمل و نقل شهری و برون شهری ، ساماندهی دستفروشان و . . .
اما در کنار همه این ها مشکل بزرگ دیگری نیز وجود دارد که به همه قشرها بویژه جوانان و همه مردم شهربویژه بانوان مربوط میشود و آن کمبود هایی است مانند فضاهای ، تفریحی ، ورزشی ، سرگرمی ، مشارکت های جمعی و هر آنچه که بتواند جامعه جوان و فعال حتی مردمان سنین بالاتر را از لختی ، کرختی و بی تحرکی نجات دهد ، تفرجگاه ها و سرگرمی هایی که بدون دغده در چارچوب عرف جامعه و با ارامش دختران جامعه و خانواده ها بتوانند از انها بهره ببرند بسیار اندک اند ، فضاهای ورزشی توزیع متناسب و پراکندگی مناسب نیافته و در مجموع کم هستند . کمبود فضاها و امکانات سرگرمی و گذران اوقات فراغت بسیار مشخص و قابل لمس هستند ، یک دختر نوجوان یا جوان حتی از طبقه متوسط به لحاظ درامد خانواده نمیتواند با فراغ بال و بدون دغده هزینه ، از استخر یا مکانهای ورزشی به فرض در دسترس بودن استفاده کند .
رفع مشکلات روز مره ، ساخت و ساز های شهری ، مقابله با حوادث غیر مترقبه ، نظافت شهر و . . امثال آن بسیار مهم و وقت گیرند و بیشترین زمان مدیران و برانامه ریزان شهرداری را به خود تخصیص میدهند ، انتظار از شورای شهر و شهردار جدید تهران و شهرهای دیگر کشور این است که با تجربیات بالای خود و با بهره گیری از تجربیات مدیریت های موفق شهرهای بزرگ کشورهای دیگر ، این بعد از نیاز شهروندان را مورد توجه جدی قرار دهند . برخی از مدیران هستند که بنظرشان میرسد طرح اینگونه مشکلات در اولویت نیست یا برخی فکر میکنند ،برای افراد سالمند جامعه همینکه نیمکتی در گوشه پارکی قرار دهیم و انها بر روی ان بنشینند خدمت بالایی صورت گرفته است ، واقعیت این است که ، استفاده بهنه از اوقات فراغت و زمان و مکان مناسب برای تفریح همراه با آرامش نیاز همه مردم جامعه اعم از زن یا مرد پیر یا جوان است . لذا انتظار میرود شهردار ، شورای شهر و دیگر ارکان موثر در اداره شهرها به این بعد بسیار مهم در کناراقدامات دیگر توجه لازم داشته باشند .
بدون تردید مسلمانان میانمار ( برمه ) با نداشتن هیچگونه حامی و پناه گاهی ، بدون دفاع در برابر قساوتهای بودایی های افراطی و جنایتکار همچنین بدرفتاریهای نظامیان و ماموران میانماری مظلوم ترین انسان های روی کره زمین هستند .
مظلومیت مروم این مسلمانان تحت ظلم میانمار از ان جهت است که علاوه بر آواره شدن ، کشتار و تعدی آشکار و مداوم توسط بودایی ها ، هیچ حامی جدی و پشتیبان فعال در جهان ندارند . هیچ عقبه سرزمینی برای رفتن به آنجا و پناه بردن ندارند . بنگلادش بعنوان کشور همسایه و مسلمان با جمعیتی حدود ۱۵۰ میلیون نفر جمعیت خود از فشردگی و تراکم جمعیت در محدوده جغرافیایی خود رنج می برند بنحوی که یکی از پر تراکم ترین کشورهای جهان است، ضمن اینکه همواره در معرض حوادث طبیعی است و اقتصاد توانمندی برای حمایت از این اوارگان و بی پناهان ندارد .سازمانهای بین المللی نیز تا کنون ورود جدی به موضوع نکرده اند ، تنها پس از سالها تعدی و تجاوز و اواره سازی مردمان روهینگیا یی به تازگی زمزمه هایی از طرح موضوع و انتقاداتی نسبت به رفتار دولت میانمار شروع کرده اند. در این میان باید گفت جنایات مذکور که گاه به دلیل شدت وحشیانه بودن انسان تصاویر آنها را نمیتواند ببیند توسط کسانی رخ میدهد که همواره در ادبیات جاری مردم جهان دین و مسلک ( بودایی ) آنها بعنوان دینی انسانی همراه با افرادی با رفتارهای ملایم تبلیغ می شده است . عجیب این است که روحانیان و پیشوایان بودایی تجاوزگران و سرکوبگران مردم مسلمان را از این رذالت ها منع نمیکنند . عجیب تر حضور دارنده جایزه صلح نوبل ( ۱۹۹) خانم آنگ سان سوچی در رهبری حزب و وزارت خارجه کشور میانمار است که تا چند سال پیش اسطوره مقاومت و مبارزات بدون خشونت معرفی میشد .خانم سوچی تا کنون در برابر سیر وحشتناک قتل و غارت و نسل کشی مسلمانان موضعی جدی تگرفته است و به وظیفه سیاسی ، بین المللی یا لااقل انسانی خود عمل نکرده است .
متاسفانه امروز نیز خبر ازبین رفتن تعدادی از دانش آموزان طی حادثه تصادف در هرمزگان در فضای رسانه ای کشور منتشر شد . در اینگونه موارد مسولین ذیربط تسلیت میگویند ، خانواده های دانش آموزان را گرامی میدارند ، مراسم های مختلف برگزار میشود و هر آنچه پس از درگذشت افراد درچنین سوانحی ممکن است ، انجام می پذیرد . با این همه آیا برای جلوگیری از چنین سوانحی که سالهاست ادامه دار، حفظ جان این نوجوانان و امثال آنها ، برنامه ریزی های مناسب ، آگاهی بخشی های کافی ، زمینه سازی ها و آماده سازیهای لازم صورت میگیرد ، اینکه بعد از فوت برای تکریم متوفی و تسلیت خانواده ها مجدانه تلاش شود امر پسندیده ای است اما آیا برای حفاظت آنها، حراست آنها از بلایای مختلف و توجه لازم به مراقبت از سلامتی این عزیزان به همین نسبت تلاش میشود ، آیا همه سازمانهای مرتبط نهایت تلاششان را برای سالم به مقصد رسیدن آنها انجام داده و انجام میدهند . آیا واقعا میزان تلفات جاده ای ما و میزان از بین رفتن نوجوانان و جوانان ما در مسیر اردوها ، بازدیدها و برنامه های مختلف و غالبا مفید بیش از دیگرکشورها نیست ، آیا وقت آن نرسیده است که جدیت بیشتری برای مراقبت این عزیزان صورت گیرد ؟ برنامه ریزی ها ، آماده سازیها علمی تر ، سالم تر و پگیرانه تر بشود ، بهر تعداد و با هر وسیله ممکن فرزندان و سرمایه های این مرز و بوم جابجا نشوند و تصادفات و واژگونی ها امری عادی تلقی نشود .
قدر مسلم این است که غالب این سفرها مثبت و سازنده است و اکثر مسولین ذیربط تلاش مجدانه دارند اما این واقعیت هم وجود دارد که ما بالاترین امار جاده ای و بیشترین میزان از بین رفتن دانش اموزان در حوادث را در جهان داریم و این وضع به هیچ وجه شایسته کشور ما نیست ، لطمات روحی ، روانی ، مادی ، سرمایه ای ، خانوادگی و . بسیاری جنبه های دیگر این قبیل خسارت ها به هیچ وجه قابل جبران نیست .باید فکری اساسی بشود و جدیتی دوچندان در اینگونه سفرها و جابجایی ها صورت گیرد.