وضعیت دهشتناک و مظلومیت مردم بی پناه ، آواره ، زجر کشیده و قحطی زده غزه به جایی رسیده که یک مخاطب عادی حتی نمی تواند شرح وضعیت هر روزه ،بی سر پناه بودن مستمر و بی سقف بودن ، خوابیدن در میان خرابه ها و در کنار کشته هایشان را بخواند یا از رسانه ها بشنود ، چه بررسد به اینکه تصویر بمباران ها و کشتارها را در فضای مجازی و شبکه های تلویزیونی مشاهده کند ،.معمولا در مرور بر ماجراهای حزن انگیز ، روایت داستان های ملی یا روایت ها مذهبی نبرد مظلوم با ظالم ، آنچه که باعث تاثر مخاطب میشود ، هم ذات پنداری است با شخصیت های ماجرا ، چون انسان ها دارای عاطفه ، عقل و وجدان هستند و نمی توانند نسبت به ظلم و جنایت و خیانت در حق هم نوعان خود بی تفاوت و بی احساس باشند ، حتی عاطفه انسان ها در مرور بر این گونه روایت های تاریخی مربوط به قرن ها پیش تحریک و اشک ها سرازیر می شود. . اما امروز مردم جهان با یک ماجرای غم انگیز و بی عدالتی عظیم و در حال وقوع پیش چشمان خود روبرو هستند، تکنولوژی باعث شده است که اسراییل با همه تلاشش نتواند جنایات خود را پنهان کند ، با این همه چندان هم اهمیتی به افکار عمومی جهانیان نمی دهد ، تا آمریکا و دیگر هم پیمانان و پشتیبانان از اسراییل و اقدامات غیرانسانی و سبعانه آن حمایت می کنند بلکه به سرکوبگری ان کمک و حمایت می کنند، این روند ادامه دارد ،عجیب تر اینکه این همه ظلم و حملات مرگبار و کشتار بی شما و به خاک و خون کشاندن کودکان و زنان و همه بازماندگان در باریکه غزه ،دولت های کشورهای اسلامی به ویژه عرب ها را که همواره در شعارهای ملی و ترانه های حماسی خود از غرور و تعصب عربیت می گویند به واکنش نکشانده ، ارتباطشان با صهیونیست ها ادامه دارد ، مراودات اقتصادیشان برقرار است و حتی از محکوم کردن و مقابله حقوقی و قانونی در مجامع بین المللی طفره می روند . عجیب است که حاکمان دنیای معاصر و همه کسانی که دم از دمکراسی و آزادمنشی و حقوق بشر و . . ،می زنند از این همه شعار بی مبنا ، از این همه تناقض در رفتار و گفتار و مواضع سست در برابر وجدان خود و افکار عمومی مردم خجالت نمی کشند ، شاید گفته شود ، سیاست همین است و بس ، پس انسانیت رهبران جهان ، حقوق بشر ادعایی و دوستی ملت ها و حرمت جان انسان ها که همواره در گفته ها و شعارها و وعده هایشان است ،کی و کجا خودش را نشان می دهد .؟
در نگاهی به مدیریت کلان کشور طی دهه های اخیر ، طولانی شدن ، هزینه دادن در برابر افکار عمومی ، بی اعتنایی و کم محلی به نیازها و بالاخره با سختی و صعوبت تصمیم گیری ، شده رویه ای برای مدیریت ، انگار باید برای امور خیلی عادی و جاری همانند تابوهای غیر قابل تغییر بر خورد می شود و دست آخر تصمیمات مناسب زمانی گرفته میشود ، که دیگر آن حلاوت لازم را ندارد . به بعضی موارد این تصمیمات لاکپشتی نگاه می کنیم :
در حوزه ورزش که می بایست غیر سیاسی ترین بعد مسایل روزمره جامعه و مدیریت کشوری باشد ، از اجازه دادن به بانوان برای ورود به ورزشگاه ها و تماشای مسابقات تا خرید و تامین دستگاه های .VAR ماجراهای طولانی داشتند و زمان زیادی از رسانه ها ، محافل فرهنگی ، ورزشی و اذهان مردم را به خود مشغول کردند ، البته هنوز هم در مورد ورود بانوان تصمیمات همه جانبه نشده است .
بحث رفع فیلتر برای سکوهای مختلف فضای مجازی بعد از مدت ها و با پیگیری ریاست جمهور در قدم اول تصمیم گیری شد ، ولی فعلا در همان گام متوقف شده است ، بعید نیست گام بعدی بعد از یکسال برداشته شود ، به نظر می رسد یک عده صاحب منصب ، حقوق می گیرند تا در هر موردی مخالفت کنند ، اصولا شان وجود و حضورشان منفی است ، نه ، نمی شود ، نی توان ، نمی بایست و . . .
پیوستن یا نپیوستن ، قبول یا رد مذاکره که شده نیمی از داستان روابط خارجی کشور ما ، البته این مورد ، صرفا داخلی نیست و پذیرش و همراهی دیگ بازیگران سیاسی ، منطقه ای و بین المللی هم دخیل است .
پیوستن به کنوانسیون پالرمو بعد از چندین سال گفتگو ، گفتگوهی و بررسی های مجلس ، تصحیح و رد نکردن نگهبان ، بالاخره در مجمع تشخیص مصلحت به تصویب رسید .
این رشته متاسفانه سر دراز دارد . شور و بررسی و گفتگو ، برای تصمیم گیری خوب است ولی مخالفت عده ای در همه موضوعات و طولانی شدن روند تصمیات عارضه ای است که همه توسعه و بهبود اوضاع کشور را به تاخیر می اندازد ، هم به جای سر حال کردن و امیدوار کردن مردم ، بذر نا امیدی می پاشد و تعداد بیشتری را نسبت به احوالات کشور بی اعتنا می کند . امید که تصمیمات ، کارشناسی و به روز شود و حال مردم ما هروز بهتر دیروز شود . انشاالله
ترامپ در اولین سفر خارجی خود به منطقه خلیج فارس سفر کرد ، سفر چهار روزه به عربستان ، قطر و امارات متحده عربی ، میزبانان برای میهمان بزرگ خود سنگ تمام گذاشتند ، هواپیمای شخصی و اختصاصی هدیه کردند ، به تمام جاهای دیدنی کشورهایشان بردند ، قراردادهای بیلیون دلاری امضا کردند و قول سرمایه گذاری میلیاردی در امریکا دادند . ترامپ هم یک جاهایی از رهبران این کشورها تعریف کرد ، از توانمندی ها و سازندگی هایشان گفت ، تعریف و تکذیب هایی هم از ایران داشت و سعی کرد که عرب های جنوب خلیج فارس را قوی و سازنده و توسعه دهنده به شمار آورد ، با این همه ترامپ در برابر سوال خبرنگار آمریکایی بابت پیکشی هواپیمای ۴۰۰ میلیونی امیر قطر قبول آن را بدیهی خواند و اضافه کرد که امریکا دارد از امنیت این کشورها دفاع می کند. ترامپ در جای دیگری گفت ، اگر حمایت ما از این کشورها نبود ، ایران بر آن ها مسلط شده بود ، این صحبت ترامپ جوری بیان شد که انگار مجموع کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس یکطرف و ایران طرف دیگر ، با این همه کفه ترازو به نفع ایران پایین تر است ، آمریکا برای حمایت گری و توازن بخشی ، طرف دیگر را تقویت و مراقبت می کند . این گفته ترامپ با صحبت های دیگر او و صجبت های مشاوران و معاونان ترامپ در تعارض است ، که ایران را ضغیف شده و ناتوان معرفی میکردند ، البته شرایط در منطقه طی چند ماه اخیر به ضرر ایران بوده است ، با این همه اگر ایران ضعیف شده و ضعیف است ، این همه مقابله و هزینه کردن بی معنی است .به راستی ، اگر زمانی ایران و آمریکا آشتی کنند و روابط متقابل و متعادلی صورت بگیرد ، آمریکا با چه بهانه ای می تواند خود را حافظ و در عین حال سرور عرب های منطقه بداند و در مقابل کدام قدرت و کشوری با خرید اسلحه تقویت شوند .؟ در مورد اسراییل نیز با روابط پیدا و پنهانی که بیشتر کشورهای عربی منطقه دارند و حتی حاضر نیستند تجاوزات اخیر آن را به سوریه و لبنان و کشتار هر روزه فلسطینیان محکوم کنند ، دشمنیی باقی نمی ماند .!