در نگاهی به مدیریت کلان کشور طی دهه های اخیر ، طولانی شدن ، هزینه دادن در برابر افکار عمومی ، بی اعتنایی و کم محلی به نیازها و بالاخره با سختی و صعوبت تصمیم گیری ، شده رویه ای برای مدیریت ، انگار باید برای امور خیلی عادی و جاری همانند تابوهای غیر قابل تغییر بر خورد می شود و دست آخر تصمیمات مناسب زمانی گرفته میشود ، که دیگر آن حلاوت لازم را ندارد . به بعضی موارد این تصمیمات لاکپشتی نگاه می کنیم :
در حوزه ورزش که می بایست غیر سیاسی ترین بعد مسایل روزمره جامعه و مدیریت کشوری باشد ، از اجازه دادن به بانوان برای ورود به ورزشگاه ها و تماشای مسابقات تا خرید و تامین دستگاه های .VAR ماجراهای طولانی داشتند و زمان زیادی از رسانه ها ، محافل فرهنگی ، ورزشی و اذهان مردم را به خود مشغول کردند ، البته هنوز هم در مورد ورود بانوان تصمیمات همه جانبه نشده است .
بحث رفع فیلتر برای سکوهای مختلف فضای مجازی بعد از مدت ها و با پیگیری ریاست جمهور در قدم اول تصمیم گیری شد ، ولی فعلا در همان گام متوقف شده است ، بعید نیست گام بعدی بعد از یکسال برداشته شود ، به نظر می رسد یک عده صاحب منصب ، حقوق می گیرند تا در هر موردی مخالفت کنند ، اصولا شان وجود و حضورشان منفی است ، نه ، نمی شود ، نی توان ، نمی بایست و . . .
پیوستن یا نپیوستن ، قبول یا رد مذاکره که شده نیمی از داستان روابط خارجی کشور ما ، البته این مورد ، صرفا داخلی نیست و پذیرش و همراهی دیگ بازیگران سیاسی ، منطقه ای و بین المللی هم دخیل است .
پیوستن به کنوانسیون پالرمو بعد از چندین سال گفتگو ، گفتگوهی و بررسی های مجلس ، تصحیح و رد نکردن نگهبان ، بالاخره در مجمع تشخیص مصلحت به تصویب رسید .
این رشته متاسفانه سر دراز دارد . شور و بررسی و گفتگو ، برای تصمیم گیری خوب است ولی مخالفت عده ای در همه موضوعات و طولانی شدن روند تصمیات عارضه ای است که همه توسعه و بهبود اوضاع کشور را به تاخیر می اندازد ، هم به جای سر حال کردن و امیدوار کردن مردم ، بذر نا امیدی می پاشد و تعداد بیشتری را نسبت به احوالات کشور بی اعتنا می کند . امید که تصمیمات ، کارشناسی و به روز شود و حال مردم ما هروز بهتر دیروز شود . انشاالله