نفوذ و رسوخ ابزار ارتباطی نوین به ویژه امکانات فضای مجازی به نحوی شده که هرکس ، هر حرف و مدعایی دارد در آن مطرح میکند ، فرض نویسنده و مدعی این است که پیام به هرترتیب به سمع و نظر مخاطب هدف میرسد و مخاطب مورد نظر ،صحت و سقم پیام را تایید یا تکذیب میکند. زمانی سخنگویان و سیاستمداران کشورهای مختلف در مورد دیگران ابراز نظر میکردند ، اگر مخاطبان مد نظر پیام ،بلافاصله اعلام موضع نمیکردند ، پیام دهندگان این بی عملی را نشانه پذیرش یا ناتوانی طرف در پاسخ تعبیر میکردند که برای مثال فلان کشور یا فلان شخصیت چند روز است چنین نظری را داده است و کشور یا شخصیت هدف ، عکس العملی نداشته لذا آنرا پذیرفته، چون کشورها معمولا عکس العمل ها ، پیام ها ، رفتارهای شخصیت های دیگر کشورها را از طریق نمایندگان خود رصد میکنند ، از طریق امکانات رسانه ای مونیتور میکنند وبنوعی در جریان قرار میگیرند . امروزه این نگاه و باور به حوزه های محدودتر ، حتی حریم شخصی اشخاص معروف یا سابقا معروف ، هنرمندان ، سلبریتی ها ، صاحب نامان و صاحب نظران نیز کشانده شده است ،کسی منتظر دیده شدن پیام نمی شنید چون فرض پیام دهنده فضای مجازی دیده شدن پیامش توسط مخاطب هدف است. گاهی هم برای محکم کاری ذیل پیام مکتوب یا محتوای صوتی ، تصویری ، می نویسند آنقدر فوروارد کنید تا به دست مسولان ذیربط یا مخاطبان پیام برسد ، این تاکید در حکم پست سفارشی یا به قول معروف دوقبضه کردن است .
فضای مجازی و امکانات ارتیاطی و رسانه های الکترونیک برای فعالان رسانه ای و کاربران فضای مجازی، هیچ جای مکث و تامل و تاخیر نگذاشته اند ، فرض همیشه آنلاین بودن همه فعالان شده است ، سرعت از این سریعت تر و وسعت از این وسیع تر نمیشود.بسیاری ازسیاستمداران و مسولان عالیرتبه در کشورهای مختلف با وجود در دسترس داشتن رسانه های قدرتمند و فراگیر ، شخصا در اینستاگرام ، توییتر،فبس بوک یا بصورت زنده اعلام نظر میکنند و دیگر رسانه ها به سرعت آن دیدگاه ها را مجددا پوشش میدهند .