متنی در معرفی کتابی با عنوان انسانم آرزوست در فضای مجازی دیدم که اشاره به کتابی داشت که در مورد تفکرات ، خصایص و کارنامه مبارزاتی مرحوم آیت الله طالقانی تالیف شده است .در شرح مطالب کتاب و ویژگی های شخصیت آقای طالقانی بیش از همه بر تسامح و مدارای ایشان تاکید شده است ، خصوصیتی که این زمان بیش از هر چیزی نیاز حاکمان و سیاستمداران کشور است ، ویژگی هایی که تنها با داشتن آن ها ست که یک کارگزار می تواند با مردمانی از هر قشر و تفکری در جامعه وارد تعامل شود .
کتاب انسانم آرزوست تالیف محمد اسفندیاری است .
برای یافتن مشخصات کتاب جستجو کردم . دیدم چقدر همه از مولوی تا به حال از دیو و دد ملول و انسان آرزویشان بوده و هست .
بعد از اینکه حضرت مولانا جلال الدین بلخی در غزل بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست ، گفت :
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می نشود جسته ایم ما
گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست
هزاران تن از فرهیختگان ، اندیشمندان و هنرمندان چراغ به دست ، خسته و ملول از دیوان و ددان زمانه خود به دنبال انسان میگشتند و این جستجو همچنان ادامه دارد . در عصر ما نیز تعدادی از پژوهشگران ، نویسندگان ، هنرمندان ، این موضوع و جستجو را ادامه دادند .
بهاالدین خرمشاهی نویسنده و پژوهشگر معاصر در کتابی به نام ؛ انسانم آرزوست ، به شرح و بررسی چهارصد غزل از بهترین های کلیات شمس تبریزی پرداخته است .
داود فتحعلی بیگی هنرمند تاتر داستانی را به همین نام به رشته تحریر درآورده است . . .
تعدادی از هنرمندان حوزه موسیقی نیز با ابیاتی از غزل مولوی به خلق ترانه پرداخته اند . علیرضا عصاری همچنین شهرام ناظری از جمله خوانندگان غزل معروف مولانا هستند .
انسان های هدفمند ، فرهیخته و تعالی خواه در همه دوران ها همچنان به دنبال انسانیت ، انسان های خود ساخته ، متعالی و به دور از امیال و احوال شیطانی اند ، انسانی که روحش ، روانش ، فکرش ، یادش متعالی باشد و وجودش آرامش بخش دیگران باشد.انشاالله که چنین باشد و چنین باشیم.
و همگی ارزوی انسانیت داشتن و دارن اما ارزو ماند و خواهد ماند
ظاهرا یافتن انسان و انسانیت که در مولانا به حد اعلا رسیده است ، در سایر شاعران و حکمای ایرانی هم بوده :
عطار هم در غزلیاتش خیلی از انسان میگوید .
کنون از بس شدم عمری ولیکن سر یک مویی از انسان ندیدم
چو راهی بی نهایت می نماید سر و بن یافتن امکان ندیدم
صایب تبریزی :
خوش است بنده که هم خوی صاحبش باشد
کسی که خلق خدایی ندارد انسان نیست
در این زمانه که گرگ حسد فراوان است
حصار عافیتی به زچاه کنعان نیست