پروفسور پیتر ایوری ( peter Avery ) ایرانشناس انگلیسی معاصر از چهره های موثر در آموزش و توسعه زبان و ادبیات فارسی در انگلستان و پهنه وسیع تر ، اروپا و غرب است . آقای ایوری طبق گفته خودش طی مصاحبه ای که در سال ۱۳۷۶ و در محل اقامت خود با او داشتیم ، از دوران کودکی نام حافظ و اشعار او را اولین بار از برخی اطرافیان مسن خود از جمله پدر و پدر بزرگش شنیده بود و با اتفاقات سالهای بعد در زندگی اش به مرور با زبان فارسی آشنا شد.
ایوری جوان در دوران جنگ جهانی دوم به نیروی دریایی انگلیس پیوست و از آن طریق به هند رفت با یادگیری زبان اردو ، آشنایی اش با زبان فارسی بیشتر شد .به گفته او زبان اردو زبانی است ترکیبی که بیشترین لغات و اصطلاحات آن فارسی و مقداری هم عربی و هندی است .پیتر ایوری به دلیل زمینه فرهنگی و آشنایی خانوادگی، در جوانی بیشتر به یادگیری زبان فارسی علاقمند شد و در مدرسه مطالعات خاورمیانه دانشگاه لندن به فراگیری زبان فارسی و عربی پرداخت ، بعدها به عنوان کارمند شرکت نفت انگلستان به ایران آمد و طی دوران حضور مطالعات و بررسی های خود در مورد زبان و ادبیات فارسی را گسترش داد ، او با تعدادی از استادان تراز اول زبان فارسی در آن دوران به ویژه استاد مجتبی مینوی ارتباط نزدیک و رفاقت داشت .
به عقیده پروفسور زبان فارسی زبانی وسیع و نسبت به زبان های دیگر حتی آلمانی ، انگلیسی و حتی زبان های رومانس مثل فرانسوی و ایتالیایی توسعه یافته تر است . به عقیده ایوری یک پارادوکسی وجود دارد به این شرح که زبان های کهن دستور زبانشان ساده تر است و زبان فارسی به عنوان زبانی کهن و تمدنی نیزدستور زبانش نسبتا ساده است ، اما اصطلاحاتش بسیار وسیع و فراوان است به نحوی که یک عمر برای فراگیری آن ها کم است .او معتقد بود که زبان فارسی زبانی استوار و پراگماتیک است .
پروفسور ایوری در دوران دانشجویی به دلیل علاقه به حافظ به اتفاق یکی از شاعران انگلیسی به نام جان هیث استابز ( john heath S taubbs ) سی غزل از حافظ و تعدادی از رباعیات عمر خیام را ترجمه کردند و به صورت کتاب به چاپ رساندند .( سال ۱۹۵۲ م)
پیتر ایوری در طول تدریس خود تعداد زیادی دانشجو و محقق در حوزه ایرانشناسی و زبان و ادبیات فارسی تربیت کرد ، دکتر جان کوپر که مدتی نیز ریاست بخش زبان و ادبیات دانشگاه کمبریج بود از شاگردان او بود و پس از فوت کوپر ، ایوری مجددا مسولیت دپارتمان را بر عهده داشت . پرفسور ایوری در دوران فعالیت های دانشگاهی مقالات متعددی در مورد ادبیات معاصر ایران به چاپ رساند از جمله مقالاتی در مورد آثار صادق هدایت و صادق چوبک ولی به گفته خودش ، به دلیل مشغله زیاد ، نوشتن کتاب و تالیفات بیشتر او در دوران بازنشستگی صورت گرفت .ترجمه و برگردان دیوان حافظ ،تصحیح مجتبی مینوی به زبان انگلیسی ( سال ۲۰۰۶ میلادی ،۱۳۸۴ شمسی ) و کتاب منطق الطیر فریدالدین عطار، در ۱۳۷۶ ، ( ۱۹۹۶ م )
پرفسور ایوری در سالهای پایانی عمر خویش در کینگز کالج کمبریج، در محل مناسبی که دانشگاه در اختیارش قرار داده بود اقامت داشت و تا پایان به آموزش و تحقیق در حوزه زبان و ادبیات فارسی و ایرانشناسی ادامه داد .
پیتر ایوری در سن ۸۵ سالگی ،آبانماه سال ۱۳۸۷ درگذشت ، او همیشه در گفتگوهایش عشق و علاقه وافرخودرا به فرهنگ ایران و به خصوص زبان و ادبیات فارسی یادآور می شد و برای شاعران پرآوازه ایران به ویژه حافظ که او را از بزرگترین شاعران جهان میدانست جایگاه رفیعی در ادبیات جهان قایل بود.
بخش بیشتر دیدگاه های پروفسور ایوری که در متن بالا مطرح شد ، آقای ایوری در گفتگوی تلویزیونی و برنامه ای به نام محرم راز به تهیه کنندگی آقای حمید خیرالدین اظهار داشت و برنامه مذکور در سال ۱۳۷۹ در شبکه جهانی جام جم پخش شد .