در شرایطی زندگی میکنم که کمابیش در یک سیکل پیوسته خبری سیر میکنیم ، همان مجموعه ای که مارشال مک لوهان در دهه ۶۰ میلادی از آن به عنوان دهکده جهانی یاد کرد، آنزمان با ورود ماهواره و امکانات مختلف آن، نشانه های پیوستگی ارتباطی در سراسر جهان نمایان شده بود ، این مسیر به مرور تکمیل و با توسعه اینترنت و فضای مجازی ، جهان ارتباطات وارد عصر جدید و متحولی شد ، عصری که هر روز شاهد نوآوری های بیشتری در ارتباطات جمعی و میان فردی ، همچنین تاثیرگذاری های فکری و فرهنگی است .
بدون تردید بخش بزرگی از نگاه ما به تحولات جهانی تحت تاثیر دریافت هایی است که از منابع دیگر ، حتی آن هایی که مورد نقد ما هستند ، دیدگاهشان را نمی پسندیم یا آنان را امین نمیدانیم ،دریافت میکنیم ،منابعی که بعضا می شناسیم و غالبا بی اطلاعیم. اصولا فلسفه کار و هدف کشورها و مراکز قدرتی که برای تاسیس و راه اندازی رسانه در شکل ها و ابعاد مختلف ، سرمایه گذاری و هزینه میکنند همین است ، این که هرکدام بخشی از اطلاعات و دریافت ها و در مجموع باور دیگران را از جهان بسازند و شکل دهند .
تقریبا همه رسانه های فعال خبری اعم از دولتی یا غیر دولتی ، خصوصی یا عمومی دارای همین ویژگی هستند . در یک بررسی کلی و نگاهی گذرا ، چندین سایت و کانال خبری داخلی رامشاهده کردم که اخبار خارجی خود را عینا از یکی ، دو کانال خبری خارجی بر می دارند بدون ذکر منبع یا به عنوان تولید خود منتشر میکنند و برای دسترس مخاطب خود به اخبار مهم خارجی اصولا به خود زحمت نمی دهند .
میتوان گفت که جز چند کشور بزرگ و با سابقه در حوزه خبر و رسانه که آنها هم در بسیاری از مسایل سیاسی و فرهنگی اشتراک نظر و اشتراک منافع ، همچنین نوعی تقسیم منافع دارند ، سایر کشورها برای اطلاع از اخبار تخولات در گوشه و کنار جهان نیازمند و مشترک بنگاه های خبری گروه اول هستند ، البته امکان قابل دسترس فضای مجازی در جهان این وابستگی را تا حدی کمتر کرده است ، اما منتفی و مرتفع نشده ، اتفاقا حضور ، فعالیت و تولید محتوای چند کشور و قدرت ذکر شده در فضای مجازی نیز بیشتر و قدرتمندتر است .
با این همه نباید فکر کنیم به میزان زیادی در تولید و انتقال اخبار در سطح منطقه یا جهان پیشرو هستیم.