علاوه بر حضور چند میلیون ایرانی مقیم و مهاجر در کشورهای مختلف جهان ( حدود شش میلیون نفر در این زمان ) که هر روز نیز به دلیل زاد و ولد یا مهاجرت بر تعدادشان افزوده میشود و به شدت نیازمند برنامه ریزی ، ارتباط و حمایت هستند ، بویژه بلحاظ حفظ و گسترش زبان فارسی و پاسداشت فرهنگ ایرانی ، اسلامی ، حوزه تاریخی تمدنی زبان فارسی نیز نیاز به توجه جدی ، سرمایه گذاری و پشتیبانی دارد . حفظ ارتباط با فارسی دانان ، ایران پژوهان و دانشجویان زبان فارسی در کشورهایی چون هند و پاکستان و بطور کلی شبه قاره هند که زمانی زبان فارسی زبان اول و رسمی آن بوده است امری لازم است . متاسفانه این ارتباط طی دو سه دهه اخیر کم رنگ و در مواردی قطع شده است و نیاز به باز سازی و نوسازی دارد . با کمال تاسف مطامع سیاسی و دشمنی های قدرتهای مداخله گر بر این حوزه فرهنگی نیز سایه افکنده است . اما این واقعیت نباید توجیه گر کم کاریهای مسولان ذیربط شود . بزرگترین لطمه بریده شدن و قطع ارتباط با استادان ، دانشجویان و فراگیران مشتاق زبان فارسی است ، فراگیرانی که از روی علاقه شخصی ، تاکید و تبلیغ خانواده هایشان یا اطلاع از مجد و عظمت گذشته زبان فارسی و فرهنگ و تمدن ایرانی در حوزه خود در صدد احیای رونق و پویایی گذشته اند . وقتی کشوری همانند ترکیه که رسما شعار و داعیه جهانی ندارد در کشورهای منطقه برای مثال کشور تاجیکستان به تاسیس مدرسه و تشکیل کلاس های زبان ترکی استانبولی می پردازد تکلیف ایران هم زبان ، هم فرهنگ و با تاریخ و حساسیت های مشترک مشخص است . زبان فارسی با وجود انکه زبان کار در جهان معاصر نیست به دلیل شیرینی ، عمق ، عرفان ، اعتبار تاریخی آن در قرون و اعصار مختلف و برخورداری از شاعران و شخصیت های برجسته و شناخته شده جهانی امروز هم از جاذبه و کشش لازم برای جذب دانشجو و زبان آموز برخوردار است .باور اینکه طی سالهای اخیر در کشورهایی چون صربستان ، بلاروس یا گواتمالا صدها علاقمند به آموزش زبان پرداخته اند برای ما ایرانیان و فارسی زبانان قدری تعجب آور ولی بسیار شیرین و امیدوار کننده است .