آنچنانان که نظر دوستان ، اطرافیان و محیط دور و برمان را می بینیم ، بنظر میرسد که همه ما زمان بسیار زیادی را صرف رسانه بویژه فضای مجازی میکنیم . با هرکس صحبت میکنیم ، سریال معروف و مطرح این روزهای سیمای داخلی ( سریال پایتخت ) را یا دیده یا طنزها و نقدهای آنرا در فضای مجازی خوانده و طرح ها و کلیپ های در آن مورد دیده ، فلان مستند یا گزارش پرهیاهوی بی بی سی فارسی را تماشا کرده ، کلیپ های جنجالی در فضای مجازی از طریق تلگرام یا یوتیوپ و . . . را بازبینی کرده است .
بنظر میرسید رونق فضای مجازی صرف نظر از مسیر و شیوه استفاده و نرم افزار مورد استفاده ، باعث شده است تا ضمن اینکه قدری از سهم تلویزیون کاسته شده ، بر سهم برخی تولیدات کوتاه و پیام گونه رسانه هایی مثل تلویزیون یا خبرگزاریها و باز بینی آنها از طریق وسایل و ابزار مختلف بویژه فضای مجازی نکاهیده و بر سهم مطالعه کتاب و نشریات نیز نیافزوده است . برخی معتقدند که گسترش فصای مجازی با توجه به آسانتر بودن دسترسی به آن بر میزان مطالعات قطعات پراکنده مطالب افزوده است اما حتی اگر چنین باشد ،آنقدر تنوع مطالب ، تضاد محتوا ، راست و دروغ ، مستند و شبه مستند یا مستند بازسازی و باز تولید شده آنهم اکثرا بدون منبع و بدون امضا زیاد شده است که مخاطب نمیتواند به راحتی صحت و سقم آنها را تشخیص دهد . هرچه هست متاسفانه این تحولات هنوز به افزایش سهم مطالعه منجر نشده است و این فرهنگ شکل نگرفته است اما میشود امیدوار بود که در ابعادی مثل سرعت زیاد اطلاع رسانی ، فضاسازی برای توجه ها یا رسیدگی به برخی اتفاقات ، افشا گری . . . تاثیرگذاری زیادی داشته باشد و پس از مدتی از شکل گیری و تبات بر مقوله اطلاع رسانی فرهنگی و مطالعات موردی ، همچنین تحقیق و جستجوی مطالب علمی نیز تاثیر جدی بگذارد .