عمو تعریف می کند که عزیز نامی را می شناخت که فردی روستایی ،پر کار ،قوی هیکل ،پرخور و البته بدون رو دربایستی با دیگران بود. یک روز عزیز را می بیند که برای آوردن بار میوه از ده به شهر آمده است و چون گرسنه شده با بقچه بزرگی از نان خشک که به همراه دارد به در مغازه شیرینی پزی (قنادی ) رفته و مشغول گفتگو و چانه زنی طولانی مدت است عمو می بیند داستان کش دار شد به در شیرینی پزی میرود و موضوع را از نزدیک دنبال میکند ،عزیز از شیرینی پز درخواست میکند که از شیره های نبات موجود در پاتیل بزرگ قنادی وسط مغازه که حدود شش کیلو بوده دو کیلوی آنرا به او بفروشد تا بتواند با نان خشک مفصلی که همراه دارد به قول قدیمی ها سد جوع کند و سیر شود قناد به بهانه اینکه خوردن این میزان شیره باعث مریضی میشود از فروش شیره و قبول پیشنهاد خود داری می کند و میگوید اصولا نمی توانی این میزان شیره را بخوری اگرهم بخوری مریض میشوی، آقا عزیز بهش بر می خوره و میگه حالا که اینو گفتی چند بدهم تا همه شیره پاتیل را بخورم قناد که بابت دو کیلو شیره هم نظرش این بود که خوردنش ممکن نیست برای خلاص شدن از دست عزیر میگه اگر آدمیزادی پیدا بشه و بتونه این همه شیره را بخوره من پول نمیگیرم عزیز که فرصت یافته بود بلافاصله خود را به سر دیگ و پاتیل شیرینی میرساند بقچه نان خشک را باز میکند و میگوید امیدوارم سر همین قول وسخنت باشی و بلافاصله شروع می کند به خوردن و با ملاغه موجود در دیگ تند و تند شیره برمیدارد و همراه با نان خشک میخورد ، قناد ابتدا به امید وازدن عزیز مو ضوع را چندان جدی نمیگیرد اما چند ملاغه که زیرشیره ها میخورد و به حلقوم عزیز میریزد با نگرانی از نزدیک و سر دیگ موضوع را با حساسیت فوق العاده دنبال میکند شیره ها که به نیمه میرسد میگوید آهای دهاتی حالا شیره و پول من به جهنم تو با این شیره هایی که میخوری دلت میسوزه معده ات داغون میشه و پدرت در میاد عزیز آقا که انگار انجام شرط خود بسته را وظیفه میدونه بدون توجه به قناد و در حالیکه حاضر به کوتاه آمدن نیست میگه من میدونم کجای کی میسوزه و در حالی که ته پاتیل را با نان تمیز میکنه میگه آدم اگر قولی داد هرجاش هم که بسوزد باید تا آخر سر قولش بایستد
تا سالهای دهه پنجاه هنوز چپق کشیدن بین اهل دود مرسوم بود و ظاهرا در این سالها به مرور پیپ جایگزین یا فراگیر میشود و چپق بعنوان ابزار اهالی دود به مرور منسوخ میشود. حداقل در سالهای اخیر شخصا فردچپقی ندیده ام , در هر حال عمو تعریف میکند در محیط زندگی و محله خود شاهد مواجهه وبده بستان دو فرد چپقی ، اوس عباس وحاج رضا بود که حکایت آن خالی از لطف نیست . اوس عباس شدیدا دودی وچپقی بود و چون چپق همراه نداشت مثل سیگاریهای امروزی از بی دودی بی تاب بود لذا رو کرد به حاج رضا و گفت حاجی چپق داری ؟ حاج رضا که مفت کشی اوسا را بار ها و بارها دیده بود با بی میلی با اینکه منظور اوس عباس را متوجه شد دست کرد در کیسه چپق و چپق خالی را به دست اوس عباس داد . اوسا نگاهی کرد وگفت بی زحمت توتون هم بده چپق رو پرش کنیم . حاج رضا باز هم با بی میلی مفرط چپق را در کیسه توتون گوشه قبا فرو برد و از توتون پر کرد و به او داد . اوسا نگاهی به چپق پر از توتون خاموش کرد و گفت قربون دستت یک آتیش رو هم بیار روش , حاج رضا هم کبریتو کشید و چپقو روشن کرد در این حال اوس عباس که چپق آماده رو در دست داشت شروع کرد به اصطلاح به چاق کردن چپق دوسه تا پک مشتی وپشت سر هم به چپق زد و بعد هم برای کیفیده شدن یک پک اساسی با صدای سوت همراه با باز دم دود به چپق زد و دود غلیظی را از دهان و سوراخ های بینی با فشار و پرحجم بیرون داد . حاج رضا دیگه از این مفت کشی و دود دهی تاب نیاورد و گفت مثل اینکه تو از چپق کشدن فقط همین سوتشو داری؟ ، عمو میگفت حاج رضا خدا بیامرز مرد و ندید که خیلی ها با همین سوت آخر زدن به چپق دیگران و بهره بردن از حاصل کار سایرین گذران زندگی و بعضا ریاست می کنند.
برخی از مواقع سیمای کشور رسم خوبی را در پیش می گیرد و به سراغ برخی از پیشکسوتان حوزه های مختلف بویژه حوزه های ورزشی و هنری و البته کمتر فرهنگی می رود با این وجود سراغ گرفتن تلویزیون برای زمانی کوتاه موجی از توجهات را سبب می شود و همه بویژه مسئولان حوزه های مرتبط رابه فکر می اندازد یا در واقع به رودربایستی می کشاند و همانند کسانی که تا قبل از این در سیاره ای دیگر بوده اند به سمت پیشکسوت فراموش شده هجوم می برند ،گزارش تهیه می شود ،شعارها داده می شود ،در شعار دادن هم که همه ید طولا داریم سخنرانان نیز تحت تاثیر هیجانات واحساسات و بدون توجه به ثبت و ضبط قول و قرارها و وعده و وعیدها در ذهن های آماده اطرافیان و در رسانه های حاضر بیانات خوبی را ایراد می کنند ،صف طویلی برای گرفتن عکس های یادگاری یا جای گرفتن در قاب تصویر تلویزیون شکل میگیرد، همه اینها صد البته بدلیل حضور پرفروغ دوربین تلویزیون است با وجود این تدبیر ها و بی تدبیری ها خاصیت ضبط و پخش سیما را نمی توان منکر شد بالاخره تعدادی مشتاق نیز نام وتصویر آن پیشکسوت را می شنوند و می بینند و به یاد او می افتند .همین رسم نه چندان کامل در تلویزیون در عصر بی رنگ شدن عاطفه ها وبی رمق شدن محبت ها روزنه امیدی را به آینده می گشاید اگر به رسم ادب یاد و یادواره ها فراگیرتر و یادها مشمول همه زحمتکشان و تلاشگران برجسته کشور در عرصه های ملی وعمومی شود این رویه نهادینه شده بصورت فرهنگ در خواهد آمد از جمله این زحمتکشان و خاطره آفرینان ، همکاران و به عبارتی فرزندان سیما طی سالهای متمادی اند کسانیکه همکاریهای مستمر و حضورشان در لحظات و حالات مختلف سیاسی ا، جتماعی کشور و همراهی و همدلی آنها جزئی از خاطرات جمعی جامعه ما شده است از اینرو یاد می کنم از تعدادی از این هنرمندان که طی چندسال اخیر یاد و نامی از آنها در سیما ندیده ام و اگر هم بوده یا اشاره ای موردی شده و بازتابی نداشته است .در محدوده یاد و شناختم یاد می کنم از خانم مریم ریاضی که از اولین گویندگان و مجریان خبر سیما در سالهای پس از پیروزی انقلاب است خانم ریاضی بعداز وقفه ای چند ساله مدت کمی نیز در برنامه ای بنام سیمای مدرسه ظاهر شد و دیگر در سالهای اخیر از او یاد و نامی به میان نیامد ، آقای قاسم افشار از پیشکسوتان اجرای خبر سیما در سه دهه اخیر شخصیت دیگری است که در دو،سه سال اخیر بطور کلی حضور ندارد . خانم سونیا پوریامین از بانوان کارگردان و تهیه کننده ،آقای ناصر بزرگمهر ازنویسندگان و فعالان عرصه رسانه همچنین آقای حسین پاکدل از نویسندگان و فعالان عرصه هنر ، از مجریان پیشکسوتی هستند که تا دوسال پیش علاوه بر اجرا در شبکه های داخلی برنامه های موفق و پر بیننده ای را در شبکه جهانی جام جم داشته اند مجریانی چون آقایان سید جواد یحیوی و رضا رشیدپور ، سهیل محمودی وساعد باقری دو شاعر ومجری برنامه های فرهنگی ادبی سیما نیز برنامه های بسیار موفقی در همه شبکه های سیمای جمهوری اسلامی داشته اند و مردم ما از آنها خاطرات خوب و اوقات خوشی را در ذهن دارند قطعا حضور نداشتن این هنرمندان با توانمندی ها و ده هاسال تجربه ، خلا ملموسی را در برنامه های سیما بوجود آورده است همچنین یاد نکردن از آنها بر خلاف رویه پیش گفته سیماست ضمن آرزوی سلامتی و توفیق برای این عزیزان و همه کسانی که در ساختن لحظات خوش و خاطرات جمعی مردم ما نقش داشته اند، امیدواریم برنامه ریزان و مدیران سیمای جمهوری اسلامی ایران نیز بیش از پیش به این مهم توجه داشته باشند .
منتشر شده در سایت خبری آینده نیوزباعنوان هنرمندانی که نورچشمی نیستند تاریخ 4مرداد 1390 چاپ شده در روز نامه تهران امروز باعنوان هنرمندان پیشکسوت تلویزیونی در تاریخ 6مرداد 1390